Jakiś czas temu ustawiłam na FB ankietę, czy chcecie bloga tutaj, czy na fan pejdżu. Ponad 60% osób opowiedziało się za fan pejdżem.
Niech tak będzie.
Zresztą pewnie zauważyliście, że więcej zdjęć i krótkich postów, a także post z mistrzostw WES są już na FB. Wychodzi nam to całkiem nieźle, więc kontynuujmy :)
Bloga oczywiście zostawimy i będziemy do niego wracać :)
Nie zapomnijcie "podać dalej"!
pozdrawiamy
Meg i Czarek
niedziela, 19 stycznia 2020
sobota, 29 czerwca 2019
Nasze pierwsze wyjazdowe zawody w Anglii
Pierwszy wspólny wyjazd naszych koni zdecydowanie możemy zaliczyć do udanych. O uczestnictwie w klinice i zawodach zdecydowaliśmy w sumie spontanicznie, głównie ze względu na bliskość miejsca (30 minut ekspresówką).
Potem wszystko potoczyło się szybko, w piątek pożyczyliśmy horseboxa z zaprzyjaźnionej stajni i wstępnie "zapakowaliśmy" konie. Beanie wsiadła jak marzenie, Gringo musieliśmy zapakować tyłem, ale wsiadł. Przejechaliśmy się treningowo po okolicy, żeby sprawdzić jak nasze rumaki łapią balans. Gringo zajmował przestrzeń całym sobą, więc nie miał problemów, Beanie jako krótsza z małymi nóżkami, musiała się nauczyć łapać równowagę na zakrętach.
Pogoda była zmienna, czasem słońce, czasem deszcz. Mocny deszcz. Zaczęliśmy dzień bardzo wcześnie i oczywiście mieliśmy zabawę z załadowaniem Gringo. Tym razem przejrzał nas i nie specjalnie chciał wejść tyłem, dał się jednak przekonać. Sama podróż przebiegła całkiem spokojnie, nie licząc sporadycznego oburzonego rżenia.
Gdy zajechaliśmy na miejsce okazało się, że jesteśmy pierwsi. Było to o tyle korzystne, że mogliśmy sobie ustawić horseboxa gdzie chcieliśmy na malutkim parkingu. Myśleliśmy, że konie będą miały problem stojąc przy horsboxie, gdyż tuż za płotem była ruchliwa droga, ale stały jak anioły i dały się spokojnie osiodłać.
Jak na pierwszy wyjazd Beanie zachowywała się poprawnie, chociaż zdarzył się epizod gdy przestraszyła się i próbowała zrzucić Czarka, ale dał radę się utrzymać. Dostaliśmy masę rad i ćwiczeń od Bob'a Mayhew, zwłaszcza dotyczących skracania galopu. Skupiliśmy się głównie na niej, Gringo był tam głównie "dla towarzystwa", a i tak byłam zaskoczona, że wiele osób go pamiętało... chyba głównie z racji jego rozmiarów :D Niemniej jednak zachowywał się bez zarzutów i spokojnie zniósł moje zsiadanie i wsiadanie.
Poszliśmy nawet przejść się po fajnie zbudowanym torze Trail Extreeme z dołkami, górkami i wąwozami. Czarek przeszedł tor z Beanie "z buta", Gringo kilka przeszkód pokonał pod siodłem.
Podczas towarzyskich zawodów na zakończenie kliniki, Beanie zajęła 3 miejsce w konkurencji Ranch Horse, robiąc bramkę pierwszy raz w swoim życiu.
Przy ładowaniu powrotnym dla odmiany Gringo wszedł jak po sznurku, a Beanie zdecydwała, że zostaje i nigdzie nie jedzie. Dłuższą chwilę zajęło nam przekonanie jej :D
Ogólnie byliśmy bardzo zadowoleni z tego jak się zaprezentowaliśmy, wiemy nad czym pracować i teraz szykujemy się na sierpień i British Nationals :D
Potem wszystko potoczyło się szybko, w piątek pożyczyliśmy horseboxa z zaprzyjaźnionej stajni i wstępnie "zapakowaliśmy" konie. Beanie wsiadła jak marzenie, Gringo musieliśmy zapakować tyłem, ale wsiadł. Przejechaliśmy się treningowo po okolicy, żeby sprawdzić jak nasze rumaki łapią balans. Gringo zajmował przestrzeń całym sobą, więc nie miał problemów, Beanie jako krótsza z małymi nóżkami, musiała się nauczyć łapać równowagę na zakrętach.
Pogoda była zmienna, czasem słońce, czasem deszcz. Mocny deszcz. Zaczęliśmy dzień bardzo wcześnie i oczywiście mieliśmy zabawę z załadowaniem Gringo. Tym razem przejrzał nas i nie specjalnie chciał wejść tyłem, dał się jednak przekonać. Sama podróż przebiegła całkiem spokojnie, nie licząc sporadycznego oburzonego rżenia.
Gdy zajechaliśmy na miejsce okazało się, że jesteśmy pierwsi. Było to o tyle korzystne, że mogliśmy sobie ustawić horseboxa gdzie chcieliśmy na malutkim parkingu. Myśleliśmy, że konie będą miały problem stojąc przy horsboxie, gdyż tuż za płotem była ruchliwa droga, ale stały jak anioły i dały się spokojnie osiodłać.
Jak na pierwszy wyjazd Beanie zachowywała się poprawnie, chociaż zdarzył się epizod gdy przestraszyła się i próbowała zrzucić Czarka, ale dał radę się utrzymać. Dostaliśmy masę rad i ćwiczeń od Bob'a Mayhew, zwłaszcza dotyczących skracania galopu. Skupiliśmy się głównie na niej, Gringo był tam głównie "dla towarzystwa", a i tak byłam zaskoczona, że wiele osób go pamiętało... chyba głównie z racji jego rozmiarów :D Niemniej jednak zachowywał się bez zarzutów i spokojnie zniósł moje zsiadanie i wsiadanie.
Poszliśmy nawet przejść się po fajnie zbudowanym torze Trail Extreeme z dołkami, górkami i wąwozami. Czarek przeszedł tor z Beanie "z buta", Gringo kilka przeszkód pokonał pod siodłem.
Podczas towarzyskich zawodów na zakończenie kliniki, Beanie zajęła 3 miejsce w konkurencji Ranch Horse, robiąc bramkę pierwszy raz w swoim życiu.
Przy ładowaniu powrotnym dla odmiany Gringo wszedł jak po sznurku, a Beanie zdecydwała, że zostaje i nigdzie nie jedzie. Dłuższą chwilę zajęło nam przekonanie jej :D
Ogólnie byliśmy bardzo zadowoleni z tego jak się zaprezentowaliśmy, wiemy nad czym pracować i teraz szykujemy się na sierpień i British Nationals :D
wtorek, 12 marca 2019
Koń to koń
Dzisiejszy wpis miał traktować o naszych lokalnych produktach i dostawcach, ale zostawię ten temat na inny dzień.
Jak pewnie zauważyliście z mojego porannego, krótkiego vloga pogoda nas chwilowo nie rozpieszcza. Po upałach w lutym przyszło nam się zmierzyć ze sztormem Freya (czy jakimś tam innym). Słabo było słychać, ale zgrubsza wspomniałam o tym, ze wiatr wieje z prędkością między 40, a 50 mil na godzinę, chwilę później doszedł do tego ulewny deszcz i odleciało mi "kopytko" z grabkami.
Na obecną chwilę ogier i oba nasze konie stoją w boksach. Wałachy schroniły się "za winklem" gdzie mają taką małą dolinkę, która osłania przed uderzeniami wiatru. Klacze, Magpie i Carllito mają sheltery na swoim pastwisku, więc dach nad głową jest. Zresztą tamta strona jest otoczona drzewami i żywopłotem.
Swego czasu wdaliśmy się w dyskusję na temat derkowania i chronienia naszych koni, bo przecież "koń to koń" i powinien stać na zewnątrz non stop. Tak, owszem poniekąd się zgadza zwłaszcza, że "u nas" w stajni niektórzy mają tendencje do przegrzewania koni. Tak jak np. dzisiaj jest dzień na lekką derkę z kapturem. Temperatura około 10 stopni plus porwisty wiatr i deszcz, ale odczuwalna temperatura nie jest niska, więc wystarczy tylko ochrona przed deszczem. A polecenie jakie otrzymałam co do jednego z koni pensjonarjuszy, to założenie derki z wypełnieniem. Na nie ogolonego konia rasy prymitywnej. Łatwo jest przesadzić w jedną i drugą stronę.
W Polsce Gringo miał jedną derkę do schnięcia, w ciągu dnia stał na dworze bez względu na pogodę i nie był derkowany. Sytuacja zmieniła się gdy przyjechał na Wyspy Brytyjskie. Zdarzyło się, że przez jakiś czas nie mieliśmy boksu i stał na padoku z shelterem non stop. Nie zniósł tego za dobrze. Okazało się, że nie specjalnie pasuje mu wilgotny klimat i przy temperaturach poniżej 10 stopni, podczas deszczu musi być zaderkowany. Dodatkową rzeczą jest jego wiek - niedługo stuknie mu 17 lat i dlatego też baczniej obserwujemy jego stawy i ogólne zachowanie. Poza tym Gringo sam nie jest chętny do wyjścia w taką pogodę jak dzisiaj.
Za to Beanie pasjami nieznosi być mokra, taki typ po prostu. Nawet jeśli jest w derce i spływa po niej woda, to będzie szukać czegoś, o co może się wytrzeć. Może to być siatka z sianem, inna wisząca derka, albo Czarek. Ona też odmawia wyjścia w złą pogodę.
A co robią nasze konie podczas przymusowego pobytu w boksach? Głównie śpią, albo jedzą siano. Nie mamy żadnych problemów jeżeli chodzi o jakieś patologiczne zachowania w stajni. Nie tkają, nie krzyczą, nie niszczą. Po "odstaniu" mają zapewnioną odpowiednią ilość ruchu.
I ostatnia sprawa. na obecną chwilę "stoimy" na skośnym padoku, gdzie płasko jest na samym dole. Padoki fajne, zwłaszcza na wiosnę i latem, bo dają cień i rośnie tam bujna trawa, ale gdy pogoda się pogarsza, to zaczynają "płynąć" z lawiną błotną z samej góry. A konie jak to konie, nie wytłumaczysz im, żeby pasły się na dole. Gringo dostał dawno temu ksywkę Johnny Walker, bo jak nie je trawy, to chodzi i przy okazji kopie doły. A chodzi długo i namiętnie po całym padoku. Beanie za to woli się paść gdzieś w połowie wzgórza, albo na samej górze...albo chodzi za Gringiem.
Także żadna siła nie zmusi nas do wystawienia naszych koni przy takiej pogodzie jak dzisiaj.
Jak pewnie zauważyliście z mojego porannego, krótkiego vloga pogoda nas chwilowo nie rozpieszcza. Po upałach w lutym przyszło nam się zmierzyć ze sztormem Freya (czy jakimś tam innym). Słabo było słychać, ale zgrubsza wspomniałam o tym, ze wiatr wieje z prędkością między 40, a 50 mil na godzinę, chwilę później doszedł do tego ulewny deszcz i odleciało mi "kopytko" z grabkami.
Na obecną chwilę ogier i oba nasze konie stoją w boksach. Wałachy schroniły się "za winklem" gdzie mają taką małą dolinkę, która osłania przed uderzeniami wiatru. Klacze, Magpie i Carllito mają sheltery na swoim pastwisku, więc dach nad głową jest. Zresztą tamta strona jest otoczona drzewami i żywopłotem.
Swego czasu wdaliśmy się w dyskusję na temat derkowania i chronienia naszych koni, bo przecież "koń to koń" i powinien stać na zewnątrz non stop. Tak, owszem poniekąd się zgadza zwłaszcza, że "u nas" w stajni niektórzy mają tendencje do przegrzewania koni. Tak jak np. dzisiaj jest dzień na lekką derkę z kapturem. Temperatura około 10 stopni plus porwisty wiatr i deszcz, ale odczuwalna temperatura nie jest niska, więc wystarczy tylko ochrona przed deszczem. A polecenie jakie otrzymałam co do jednego z koni pensjonarjuszy, to założenie derki z wypełnieniem. Na nie ogolonego konia rasy prymitywnej. Łatwo jest przesadzić w jedną i drugą stronę.
W Polsce Gringo miał jedną derkę do schnięcia, w ciągu dnia stał na dworze bez względu na pogodę i nie był derkowany. Sytuacja zmieniła się gdy przyjechał na Wyspy Brytyjskie. Zdarzyło się, że przez jakiś czas nie mieliśmy boksu i stał na padoku z shelterem non stop. Nie zniósł tego za dobrze. Okazało się, że nie specjalnie pasuje mu wilgotny klimat i przy temperaturach poniżej 10 stopni, podczas deszczu musi być zaderkowany. Dodatkową rzeczą jest jego wiek - niedługo stuknie mu 17 lat i dlatego też baczniej obserwujemy jego stawy i ogólne zachowanie. Poza tym Gringo sam nie jest chętny do wyjścia w taką pogodę jak dzisiaj.
Za to Beanie pasjami nieznosi być mokra, taki typ po prostu. Nawet jeśli jest w derce i spływa po niej woda, to będzie szukać czegoś, o co może się wytrzeć. Może to być siatka z sianem, inna wisząca derka, albo Czarek. Ona też odmawia wyjścia w złą pogodę.
A co robią nasze konie podczas przymusowego pobytu w boksach? Głównie śpią, albo jedzą siano. Nie mamy żadnych problemów jeżeli chodzi o jakieś patologiczne zachowania w stajni. Nie tkają, nie krzyczą, nie niszczą. Po "odstaniu" mają zapewnioną odpowiednią ilość ruchu.
I ostatnia sprawa. na obecną chwilę "stoimy" na skośnym padoku, gdzie płasko jest na samym dole. Padoki fajne, zwłaszcza na wiosnę i latem, bo dają cień i rośnie tam bujna trawa, ale gdy pogoda się pogarsza, to zaczynają "płynąć" z lawiną błotną z samej góry. A konie jak to konie, nie wytłumaczysz im, żeby pasły się na dole. Gringo dostał dawno temu ksywkę Johnny Walker, bo jak nie je trawy, to chodzi i przy okazji kopie doły. A chodzi długo i namiętnie po całym padoku. Beanie za to woli się paść gdzieś w połowie wzgórza, albo na samej górze...albo chodzi za Gringiem.
Także żadna siła nie zmusi nas do wystawienia naszych koni przy takiej pogodzie jak dzisiaj.
niedziela, 30 grudnia 2018
Nasz przeciętny dzień
Kilka razy dostaliśmy maile z zapytaniem jak wygląda nasz taki typowy dzień z końmi. Po pierwsze, żaden dzień nie jest "typowy", jeżeli trafi się tzw. nudny dzień, to jesteśmy szczęśliwi, bo to znaczy, że "przeżyliśmy" i obyło się bez niespodzianek.
Jak już kiedyś wspominaliśmy, na obecną chwilę pracujemy z końmi na pół etatu, a właściwie 3/4 etatu, więc wszystko wygląda inaczej i właściwie nie ma czegoś takiego jak "dzień wolny od koni". Konie mają tzw. "dzień konia" gdy nie idą na trening, ale my wolnego od koni nie mamy.
Taki typowy poniedziałek zaczyna się dla Czarka o godzinie 3-4, gdy wyjeżdża rano do pracy. Ja wstaję o 5.20, lub 6, w zależności od tego, czy rano sprzątam padoki. Jeżeli sprzątam, to jestem w stajni od mniej więcej 6.10. Karmię wtedy wszystkie konie gdyż groom przyjeżdża o 6.30 i wtedy konsultujemy co trzeba dzisiaj zrobić, kto zgubił podkowę i który koń potrzebuje zmiany derki. Potem wypuszczam Gringo i Beanie na padok, sprzątam boksy i ogarniam naszą część stajni. Około 7.30 wracam do domu, szykuję się do pracy i ogarniam chałupę. O 8 wychodzę z domu. Mam to szczęście, że mam dosyć elastyczne godziny pracy, zakład graniczy ze stajnią, a także praca etatowa jest również moją drugą pasją, bo zajmuję się roślinami.
O godzinie 9 centrum ogrodnicze rozpoczyna pracę. W międzyczasie informuję Tash czego brakuje w paszarni i jak wygląda kwestia wywozu gnoju, itp., odbieram wiadomości od pensjonariuszy i rezerwuję zajęcia dla dzieci. W zależności od pogody wyskakuję z pracy około 13-tej, żeby ściągnąć nasze konie i ewentualnie Beriego, albo Czarek ściąga jeżeli wraca wcześniej.
Czarek zazwyczaj jest już w domu około godziny 14.30, szybko coś przegryza i idzie porobić coś w stajni. Ja wracam do domu średnio około 16.30, czasami wcześniej i wtedy zazwyczaj dołączam do Czarka w stajni. Ściągamy resztę koni, karmimy i wydajemy siano na padoki, a potem nasze konie wychodzą na trening, albo prowadzę zajęcia z dziećmi. Kończymy dzień w stajni po godzinie 19-tej. Środy, czwartki i piątki wyglądają podobnie.
Wtorki już wyglądają inaczej gdyż jest to "mój dzień" w stajni. Zaczynam zazwyczaj przed 7 i ogarniam cały yard mniej więcej do godziny 9.45. Potem często mam zajęcia z dziećmi, albo jeżdżę z Tash. Czasami po stajni mam od razu wolne, więc przełażę wtedy przez płot na centrum ogrodnicze w celach towarzyskich i żeby sprawdzić pocztę.
Zdarza się, że w pracy, w moim sektorze jest nowy pracownik do przyuczenia albo z różnych przyczyn nie ma pracownika wcale, wtedy zaczynam w stajni o godzinie 5 rano, kończę po 7 i na 8 idę jeszcze do pracy. Tylko w taki dzień kończę pracę o 14-tej i mam chwilę do mniej więcej 16-tej, żeby odsapnąć i dopiero potem idziemy z Czarkiem ściągnąć konie jak co wieczór.
Weekendy za to należą do Czarka i to on ogarnia wtedy stajnię. W sobotę daje mi to szansę na wyspanie się, a potem około 9-tej dołączam do Czarka w stajni. Wspólnie kończymy około 10-11tej w zależności od tego kto się kręci koło nas. Trzeba pamiętać, że weekendy to również boom towarzyski zwłaszcza gdy jest ładna pogoda :D
Tak to na obecną chwilę wygląda nasz tydzień. Oczywiście wszystko zależy od pogody i pory roku np. podczas fali upałów konie wychodziły na noc na pastwiska.
Pewnie zauważyliście mój poranny filmik na Facebooku. Wyszło to całkiem nieźle, więc będziemy to traktować jako uzupełnienie bloga. Czasami bardzo chcę coś przekazać, ale nie mogę tego szybko napisać, więc nagranie relacji jest całkiem niezłym rozwiązaniem.
I jak zwykle jeżeli macie jakieś pytania, czy uwagi, to zapraszamy do kontaktu przez naszego fan pejdża. :)
Jak już kiedyś wspominaliśmy, na obecną chwilę pracujemy z końmi na pół etatu, a właściwie 3/4 etatu, więc wszystko wygląda inaczej i właściwie nie ma czegoś takiego jak "dzień wolny od koni". Konie mają tzw. "dzień konia" gdy nie idą na trening, ale my wolnego od koni nie mamy.
Taki typowy poniedziałek zaczyna się dla Czarka o godzinie 3-4, gdy wyjeżdża rano do pracy. Ja wstaję o 5.20, lub 6, w zależności od tego, czy rano sprzątam padoki. Jeżeli sprzątam, to jestem w stajni od mniej więcej 6.10. Karmię wtedy wszystkie konie gdyż groom przyjeżdża o 6.30 i wtedy konsultujemy co trzeba dzisiaj zrobić, kto zgubił podkowę i który koń potrzebuje zmiany derki. Potem wypuszczam Gringo i Beanie na padok, sprzątam boksy i ogarniam naszą część stajni. Około 7.30 wracam do domu, szykuję się do pracy i ogarniam chałupę. O 8 wychodzę z domu. Mam to szczęście, że mam dosyć elastyczne godziny pracy, zakład graniczy ze stajnią, a także praca etatowa jest również moją drugą pasją, bo zajmuję się roślinami.
O godzinie 9 centrum ogrodnicze rozpoczyna pracę. W międzyczasie informuję Tash czego brakuje w paszarni i jak wygląda kwestia wywozu gnoju, itp., odbieram wiadomości od pensjonariuszy i rezerwuję zajęcia dla dzieci. W zależności od pogody wyskakuję z pracy około 13-tej, żeby ściągnąć nasze konie i ewentualnie Beriego, albo Czarek ściąga jeżeli wraca wcześniej.
Czarek zazwyczaj jest już w domu około godziny 14.30, szybko coś przegryza i idzie porobić coś w stajni. Ja wracam do domu średnio około 16.30, czasami wcześniej i wtedy zazwyczaj dołączam do Czarka w stajni. Ściągamy resztę koni, karmimy i wydajemy siano na padoki, a potem nasze konie wychodzą na trening, albo prowadzę zajęcia z dziećmi. Kończymy dzień w stajni po godzinie 19-tej. Środy, czwartki i piątki wyglądają podobnie.
Wtorki już wyglądają inaczej gdyż jest to "mój dzień" w stajni. Zaczynam zazwyczaj przed 7 i ogarniam cały yard mniej więcej do godziny 9.45. Potem często mam zajęcia z dziećmi, albo jeżdżę z Tash. Czasami po stajni mam od razu wolne, więc przełażę wtedy przez płot na centrum ogrodnicze w celach towarzyskich i żeby sprawdzić pocztę.
Zdarza się, że w pracy, w moim sektorze jest nowy pracownik do przyuczenia albo z różnych przyczyn nie ma pracownika wcale, wtedy zaczynam w stajni o godzinie 5 rano, kończę po 7 i na 8 idę jeszcze do pracy. Tylko w taki dzień kończę pracę o 14-tej i mam chwilę do mniej więcej 16-tej, żeby odsapnąć i dopiero potem idziemy z Czarkiem ściągnąć konie jak co wieczór.
Weekendy za to należą do Czarka i to on ogarnia wtedy stajnię. W sobotę daje mi to szansę na wyspanie się, a potem około 9-tej dołączam do Czarka w stajni. Wspólnie kończymy około 10-11tej w zależności od tego kto się kręci koło nas. Trzeba pamiętać, że weekendy to również boom towarzyski zwłaszcza gdy jest ładna pogoda :D
Tak to na obecną chwilę wygląda nasz tydzień. Oczywiście wszystko zależy od pogody i pory roku np. podczas fali upałów konie wychodziły na noc na pastwiska.
Pewnie zauważyliście mój poranny filmik na Facebooku. Wyszło to całkiem nieźle, więc będziemy to traktować jako uzupełnienie bloga. Czasami bardzo chcę coś przekazać, ale nie mogę tego szybko napisać, więc nagranie relacji jest całkiem niezłym rozwiązaniem.
I jak zwykle jeżeli macie jakieś pytania, czy uwagi, to zapraszamy do kontaktu przez naszego fan pejdża. :)
sobota, 6 października 2018
Działo się i dzieje się nadal
Tak jak już wspominaliśmy na naszym fan pejdżu, prawie dwa miesiące temu zdecydowaliśmy się zalegalizować nasz związek. To znaczy zdecydowani byliśmy już wcześniej, jednak w sierpniu odbyło się to wspaniałe wydarzenie.
Przygotowania rozpoczęliśmy na rok na przód, ale muszę powiedzieć, że całe to planowanie kosztowało mnie zwłaszcza masę stresu. Szczególnie, że ślub i skromne wesele było robione metodą "zrób to sam" czy jak to Anglicy mówią - DIY. Dzięki temu wszystko było dokładnie tak jak chcieliśmy, przy dosyć niskich kosztach.
Poszło dobrze, było fajnie, odpoczęliśmy już i wróciliśmy do względnej normalności.
W międzyczasie kontynuowaliśmy pracę z naszymi końmi, pracę w stajni no i oczywiście próby do pokazów. Nie było łatwo, zwłaszcza że po upierdliwej zimie nastało upierdliwe lato z falą upałów. Spaliło pastwiska równo, a dostawcy mieli problem z sianem. Do tego doszły przerwy w dostawie wody i ostrzeżenia od Southern water, żeby przestawić się na tryb "oszczędzanie".
Jeden pokaz odwołano właśnie ze względu na upały (trochę odetchnęłam gdyż był on zaplanowany na jakiś tydzień przed ślubem).
Najbardziej podobała nam się praca przy dwudniowym pokazie na targach rolniczych w Ardingly, gdzie Natasha i Pete pokazywali pracę z garrochą i jazdę w stylu hiszpańskim (więcej o tego typu pokazach pisałam tutaj). Przez te dwa dni podróżował też z nami odratowany pisklak nazwany Jack Sparrow, który później okazał się nie wróblem, a rudzikiem. Mieliśmy z nim dużo radości.
A ostatnio? Ostatnio zdecydowaliśmy się na rozdzielenie naszych rumaków. Gringo najpierw spędził tydzień na padoku sąsiadującym z wałachami, a potem poszedł do stada, a Beanie od razu została puszczona z klaczami - Star i Megan. Pierwsze trzy dni były pełne wrzasków i stresu, ale na obecną chwilę możemy stwierdzić, że to była dobra decyzja. Beanie uspokoiła się, "ustawiona" przez starsze koleżanki, a Gringo ma kilku kumpli w różnym wieku, więc nie jest z żadnym koniem "sklejony" i nie stresuje się już przy sprowadzaniu do stajni i wyprowadzaniu bez "swojej" klaczy. Nie mamy też problemu z odłączaniem ich od stada. Tak jak poprzednio chętnie przychodzą na wołanie o dowolnej porze dnia.
Poza tym wszyscy (cały nasz team) mamy dużo planów na przyszły rok i już teraz ciężko pracujemy, żeby je zrealizować. Nie jest łatwo, powiedziałabym, że czasami chciałoby się rzucić wszystko w cholerę i "wyjechać w Bieszczady" (albo do Szkocji), ale podobno w tym wszystkim chodzi o to, żeby "gonić króliczka":D. Na razie o tym wszystkim cicho sza!
Poszło dobrze, było fajnie, odpoczęliśmy już i wróciliśmy do względnej normalności.
W międzyczasie kontynuowaliśmy pracę z naszymi końmi, pracę w stajni no i oczywiście próby do pokazów. Nie było łatwo, zwłaszcza że po upierdliwej zimie nastało upierdliwe lato z falą upałów. Spaliło pastwiska równo, a dostawcy mieli problem z sianem. Do tego doszły przerwy w dostawie wody i ostrzeżenia od Southern water, żeby przestawić się na tryb "oszczędzanie".
Jeden pokaz odwołano właśnie ze względu na upały (trochę odetchnęłam gdyż był on zaplanowany na jakiś tydzień przed ślubem).
Najbardziej podobała nam się praca przy dwudniowym pokazie na targach rolniczych w Ardingly, gdzie Natasha i Pete pokazywali pracę z garrochą i jazdę w stylu hiszpańskim (więcej o tego typu pokazach pisałam tutaj). Przez te dwa dni podróżował też z nami odratowany pisklak nazwany Jack Sparrow, który później okazał się nie wróblem, a rudzikiem. Mieliśmy z nim dużo radości.
 |
| Brackley Community Carnival |
 |
| Jack Sparrow |
A ostatnio? Ostatnio zdecydowaliśmy się na rozdzielenie naszych rumaków. Gringo najpierw spędził tydzień na padoku sąsiadującym z wałachami, a potem poszedł do stada, a Beanie od razu została puszczona z klaczami - Star i Megan. Pierwsze trzy dni były pełne wrzasków i stresu, ale na obecną chwilę możemy stwierdzić, że to była dobra decyzja. Beanie uspokoiła się, "ustawiona" przez starsze koleżanki, a Gringo ma kilku kumpli w różnym wieku, więc nie jest z żadnym koniem "sklejony" i nie stresuje się już przy sprowadzaniu do stajni i wyprowadzaniu bez "swojej" klaczy. Nie mamy też problemu z odłączaniem ich od stada. Tak jak poprzednio chętnie przychodzą na wołanie o dowolnej porze dnia.
Poza tym wszyscy (cały nasz team) mamy dużo planów na przyszły rok i już teraz ciężko pracujemy, żeby je zrealizować. Nie jest łatwo, powiedziałabym, że czasami chciałoby się rzucić wszystko w cholerę i "wyjechać w Bieszczady" (albo do Szkocji), ale podobno w tym wszystkim chodzi o to, żeby "gonić króliczka":D. Na razie o tym wszystkim cicho sza!
wtorek, 18 września 2018
Szkółka jeździecka w Anglii - FAQ
Obiecaliśmy napisać o zakładaniu szkoły jazdy na obczyźnie już bardzo dawno temu. W końcu po długich bojach zdołaliśmy złożyć całość do kupy. Zapraszamy do lektury.
Wyobraźmy sobie, że mamy już yard, mamy też konie - wydzierżawione lub własne, i mamy ochotę otworzyć szkołę jazdy lub stajnię pensjonatową z lekcjami jazdy na własnych koniach. Przejdźmy zatem do pytań i odpowiedzi.
1.Czy każdy koniarz może otworzyć szkółkę jazdy?
No nie. Trzeba mieć udokumentowane doświadczenie w prowadzeniu jazd lub/oraz uprawnienia BHSI, UKCC przynajmniej level 2, BHS przynajmniej PTT lub podobne ORAZ udokumentowane doświadczenie w prowadzeniu stajni pensjonatowej. Zazwyczaj trzeba się cofnąć minimum 5 lat i wygrzebać wszystkie referencje z tego okresu.
Na jeden yard powinna przypadać przynajmniej jedna osoba z uprawnieniami. Tash, jako szefowa, była najwięcej maglowana, ale ja też musiałam przedstawić swoje CV.
2. Gdzie muszę zgłosić chęć otwarcia takiego yardu?
Do lokalnego council'u czyli urzędu hrabstwa, a oni zadecydują czy mogą udzielić tzw. planning permission for equestrian business czyli pozwolenia na prowadzenie biznesu związanego z jeździectwem, oraz zdecydują czy mogą przyznać licencję. Oczywiście wszystko kosztuje, więc taka licencja to koszt rzędu 1000 funtów + opłaty urzędowe. Taka licencja jest ważna rok, czyli co roku trzeba ją odnawiać. Zauważyłyśmy z Tash, że przy odnawianiu weterynarz robiący nam check out był jakby milszy.
3. Co się dzieje podczas sprawdzania stajni i koni?
Przyjeżdża weterynarz - urzędnik i ogląda cały yard kładąc nacisk na odpowiednie oznaczenia wyjść ewakuacyjnych, gaśnice, tabliczki z planem ewakuacji w razie pożaru np. w jakiej kolejności wypuszczać konie i gdzie, sprawdza ujeżdżalnię, rzuca okiem na padoki, ogląda boksy pod kątem dostępu do wody i jedzenia. Następnie ogląda konie, które mają pracować w szkółce, sprawdza ogólny wygląd i stan zdrowia, robi próby zgięciowe i notuje wiek konia, rasę i zakres pracy jaką zwierze ma wykonywać i sprawdza paszporty (szczepienia, odrobaczenia, itp). Również notuje ile koni pozostaje w pensjonacie.
Potem następuje sprawdzenie sprzętu i ogólne "podchwytliwe" pytania np. zapytał Tash czy posiada kilka boksów odseparowanych od stajni na wypadek zołzy (strangles) lub innych przypadków zakaźnych, wymagających kwarantanny (tak, posiadamy dwa takie boksy, oddalone od głównych zabudowań).
4. Czy muszę być ubezpieczony, żeby prowadzić szkółkę jazdy?
Musisz mieć ubezpieczenie, żeby w ogóle zgłosić się po licencję. Nazywa się to liability insurance i chroni cię na wypadek gdy ktoś zostanie poturbowany podczas zajęć na koniach szkółkowych. Trochę inaczej jest gdy uczysz kogoś na jego własnym lub dzierżawionym koniu, ale sens ten sam.
W każdym razie bez tego nie ma mowy o czymkolwiek. Gdy uczę dzieciaki, jestem ubezpieczona przez stajnię, dodatkowo mam osobiste ubezpieczenie od BHS i jeszcze na dokładkę "moje" dzieciaki też mają swoje osobiste ubezpieczenia. Ubezpieczenia indywidualne nie są drogie i polecamy je wszystkim kursantom na wszelki wypadek.
5. Czy na serio muszę mieć licencję, żeby uczyć na swoich koniach?
Jeśli chcesz prowadzić szkółkę "na czarno" to życzę szczęścia i więcej rozumu, gdyż branie się za to bez licencji może skutkować grzywną do 1000 funtów lub bezwzględnym pozbawieniem wolności na okres do 3 miesięcy. Czyli można pójść do paki. Oprócz tego można dostać zakaz prowadzenia biznesu związanego z końmi.
6. Posiadam odpowiednie uprawnienia, doświadczenie i pracuję już jako "freelance instructor", czy mogę prowadzić własną szkółkę jazdy?
Nie. W dalszym ciągu musisz mieć odpowiednie miejsce do prowadzenia jazd i sprawdzone konie, a to wszystko przy aprobacie urzędu hrabstwa. Nie da się tego obejść.
Podsumowując, żeby zacząć trzeba mieć trochę oszczędności "na start", dużo cierpliwości, doświadczenia i ciężko pracować. Tutaj nie ma drogi "na skróty".
Kilka mitów na deser:
1. Każda stajnia z licencją jest pod kuratelą BHS.
Nie, tak samo jak w Polsce nie każda stajnia jest klubem PZJ. Oni mają oddzielne wytyczne.
2. Szkółki udostępniają kaski do jazdy.
Wcale nie. Zależy to od rodzaju ubezpieczenia. My np. nie udostępniamy, każdy kursant ma obowiązek zaopatrzyć się we własny kask. Dodatkowo BHS ma własne wytyczne co do kasków, kamizelek i butów.
3. Każdy może przyjść na lekcję.
Nie. Jest limit wagowy. U nas jest do 70kg, a w Anglii ogólnie jeździec razem z rzędem powinien ważyć do 10% wagi ciała konia i zaczęli to sprawdzać m.in. na zawodach. Dla odmiany w USA jest to 20%, a w Polsce w ogóle nie spotkałam się z takimi limitami (a powinny być, bo powyżej pewnego limitu to już znęcanie się nad zwierzęciem).
Wyobraźmy sobie, że mamy już yard, mamy też konie - wydzierżawione lub własne, i mamy ochotę otworzyć szkołę jazdy lub stajnię pensjonatową z lekcjami jazdy na własnych koniach. Przejdźmy zatem do pytań i odpowiedzi.
1.Czy każdy koniarz może otworzyć szkółkę jazdy?
No nie. Trzeba mieć udokumentowane doświadczenie w prowadzeniu jazd lub/oraz uprawnienia BHSI, UKCC przynajmniej level 2, BHS przynajmniej PTT lub podobne ORAZ udokumentowane doświadczenie w prowadzeniu stajni pensjonatowej. Zazwyczaj trzeba się cofnąć minimum 5 lat i wygrzebać wszystkie referencje z tego okresu.
Na jeden yard powinna przypadać przynajmniej jedna osoba z uprawnieniami. Tash, jako szefowa, była najwięcej maglowana, ale ja też musiałam przedstawić swoje CV.
2. Gdzie muszę zgłosić chęć otwarcia takiego yardu?
Do lokalnego council'u czyli urzędu hrabstwa, a oni zadecydują czy mogą udzielić tzw. planning permission for equestrian business czyli pozwolenia na prowadzenie biznesu związanego z jeździectwem, oraz zdecydują czy mogą przyznać licencję. Oczywiście wszystko kosztuje, więc taka licencja to koszt rzędu 1000 funtów + opłaty urzędowe. Taka licencja jest ważna rok, czyli co roku trzeba ją odnawiać. Zauważyłyśmy z Tash, że przy odnawianiu weterynarz robiący nam check out był jakby milszy.
3. Co się dzieje podczas sprawdzania stajni i koni?
Przyjeżdża weterynarz - urzędnik i ogląda cały yard kładąc nacisk na odpowiednie oznaczenia wyjść ewakuacyjnych, gaśnice, tabliczki z planem ewakuacji w razie pożaru np. w jakiej kolejności wypuszczać konie i gdzie, sprawdza ujeżdżalnię, rzuca okiem na padoki, ogląda boksy pod kątem dostępu do wody i jedzenia. Następnie ogląda konie, które mają pracować w szkółce, sprawdza ogólny wygląd i stan zdrowia, robi próby zgięciowe i notuje wiek konia, rasę i zakres pracy jaką zwierze ma wykonywać i sprawdza paszporty (szczepienia, odrobaczenia, itp). Również notuje ile koni pozostaje w pensjonacie.
Potem następuje sprawdzenie sprzętu i ogólne "podchwytliwe" pytania np. zapytał Tash czy posiada kilka boksów odseparowanych od stajni na wypadek zołzy (strangles) lub innych przypadków zakaźnych, wymagających kwarantanny (tak, posiadamy dwa takie boksy, oddalone od głównych zabudowań).
 |
| A to jest dokument identyfikacyjny konia szkółkowego. |
4. Czy muszę być ubezpieczony, żeby prowadzić szkółkę jazdy?
Musisz mieć ubezpieczenie, żeby w ogóle zgłosić się po licencję. Nazywa się to liability insurance i chroni cię na wypadek gdy ktoś zostanie poturbowany podczas zajęć na koniach szkółkowych. Trochę inaczej jest gdy uczysz kogoś na jego własnym lub dzierżawionym koniu, ale sens ten sam.
W każdym razie bez tego nie ma mowy o czymkolwiek. Gdy uczę dzieciaki, jestem ubezpieczona przez stajnię, dodatkowo mam osobiste ubezpieczenie od BHS i jeszcze na dokładkę "moje" dzieciaki też mają swoje osobiste ubezpieczenia. Ubezpieczenia indywidualne nie są drogie i polecamy je wszystkim kursantom na wszelki wypadek.
5. Czy na serio muszę mieć licencję, żeby uczyć na swoich koniach?
Jeśli chcesz prowadzić szkółkę "na czarno" to życzę szczęścia i więcej rozumu, gdyż branie się za to bez licencji może skutkować grzywną do 1000 funtów lub bezwzględnym pozbawieniem wolności na okres do 3 miesięcy. Czyli można pójść do paki. Oprócz tego można dostać zakaz prowadzenia biznesu związanego z końmi.
6. Posiadam odpowiednie uprawnienia, doświadczenie i pracuję już jako "freelance instructor", czy mogę prowadzić własną szkółkę jazdy?
Nie. W dalszym ciągu musisz mieć odpowiednie miejsce do prowadzenia jazd i sprawdzone konie, a to wszystko przy aprobacie urzędu hrabstwa. Nie da się tego obejść.
Podsumowując, żeby zacząć trzeba mieć trochę oszczędności "na start", dużo cierpliwości, doświadczenia i ciężko pracować. Tutaj nie ma drogi "na skróty".
Kilka mitów na deser:
1. Każda stajnia z licencją jest pod kuratelą BHS.
Nie, tak samo jak w Polsce nie każda stajnia jest klubem PZJ. Oni mają oddzielne wytyczne.
2. Szkółki udostępniają kaski do jazdy.
Wcale nie. Zależy to od rodzaju ubezpieczenia. My np. nie udostępniamy, każdy kursant ma obowiązek zaopatrzyć się we własny kask. Dodatkowo BHS ma własne wytyczne co do kasków, kamizelek i butów.
3. Każdy może przyjść na lekcję.
Nie. Jest limit wagowy. U nas jest do 70kg, a w Anglii ogólnie jeździec razem z rzędem powinien ważyć do 10% wagi ciała konia i zaczęli to sprawdzać m.in. na zawodach. Dla odmiany w USA jest to 20%, a w Polsce w ogóle nie spotkałam się z takimi limitami (a powinny być, bo powyżej pewnego limitu to już znęcanie się nad zwierzęciem).
poniedziałek, 5 marca 2018
Atak zimy
Zaczęło się niewinnie, bo poprószył śnieżek i zaraz sobie stopniał. Fakt, złapał mróz, ale można było wytrzymać. Śmiałam się nawet, że tutejsza zima nie umywa się do polskiej. "Bestia ze Wschodu", hłe, hłe hłe.
W ostatni czwartek przestałam się śmiać...
Przyszłam jak zwykle rano do stajni i odkryłam pierwszy zonk! Brak wody. Rury doszczętnie zamroziło, łącznie z tymi w łazience i kuchni. Poidła w boksach nie działają, na padokach to już w ogóle, a śnieg sypie i wiatr zawiewa. Całe szczęście, że Czarek był w domu, bo zdołał przywieźć mi "zza płota" wodę w beczce (którą napełniał u nas w łazience przy pomocy prysznica). Dzięki temu mogłam ponalewać wody koniom, które zostały w boksach.
Potem przyjechał Pete z Helen i podjęli próby rozmrażania rur i bojlera poprzez włączenie ogrzewania wszędzie gdzie się dało. Niestety nie było szans, gdyż wiatr skutecznie obniżał temperaturę.
Po południu było jeszcze gorzej, więc została podjęta decyzja, że wszystkie konie schodzą do boksów. Pete znalazł działający kran przy domu landlorda i woził wodę w beczkach, najpierw samochodem, ale potem musiał już w taczce. Śnieg cały czas sypał i po prostu dojazdówki do posesji stały się nieprzejezdne.
Następnego dnia cały kraj stanął... Ja miałam wolne, a Czarka przed siódmą rano zawrócili z trasy do domu.
I powiem wam wszystkim szczerze, że w czwartek rano rozpłakałam się na tym mrozie z bezsilności. W Polsce przy -20 nigdy nie miałam sytuacji, że nam rury zamarzły, czy nie było wody w stajni. Wiadomo było, że przyjdzie zima i wiadomo było jak się do niej przygotować. Pracowało się normalnie, bez jakichś specjalnych dramatów.
Tutaj taka prawdziwa zima przychodzi raz na 5-6 lat i nie ma żadnej prewencji! Bardziej opłaca się zatrzymać cały kraj na tydzień niż utrzymywać pługi, czy kłaść rury w ziemi. Tak, też się kiedyś śmiałam z Anglików i byłam takim hejterem.
A teraz nie było mi do śmiechu gdy walczyłam z brakiem wody, zamarzającymi poidłami, gdy zarzucałam dodatkowe derki na starsze konie, nieprzyzwyczajone do takiej pogody. Nie śmiałam się też gdy próbowałam chociaż odrobinę zatrzymać ciepło w stajni i zamykałam wszystkie górne wrota, które tylko mogłam, a michy z żarciem zawijałam w derki, żeby nie zamarzało. Najgorszy był ten silny wiatr.
Jakoś tak w sobotę wróciła normalna angielska zima, czyli wilgotno, +8 stopni i "czasem słońce, czasem deszcz". W stajni wszyscy świętowali, że rury odmarzły i mamy wodę.
Potraktowaliśmy to wszystko jako nauczkę, m.in. że nie należy być burakiem i śmiać się, że ktoś jest "nieprzystosowany"...
W ostatni czwartek przestałam się śmiać...
Przyszłam jak zwykle rano do stajni i odkryłam pierwszy zonk! Brak wody. Rury doszczętnie zamroziło, łącznie z tymi w łazience i kuchni. Poidła w boksach nie działają, na padokach to już w ogóle, a śnieg sypie i wiatr zawiewa. Całe szczęście, że Czarek był w domu, bo zdołał przywieźć mi "zza płota" wodę w beczce (którą napełniał u nas w łazience przy pomocy prysznica). Dzięki temu mogłam ponalewać wody koniom, które zostały w boksach.
Potem przyjechał Pete z Helen i podjęli próby rozmrażania rur i bojlera poprzez włączenie ogrzewania wszędzie gdzie się dało. Niestety nie było szans, gdyż wiatr skutecznie obniżał temperaturę.
Po południu było jeszcze gorzej, więc została podjęta decyzja, że wszystkie konie schodzą do boksów. Pete znalazł działający kran przy domu landlorda i woził wodę w beczkach, najpierw samochodem, ale potem musiał już w taczce. Śnieg cały czas sypał i po prostu dojazdówki do posesji stały się nieprzejezdne.
Następnego dnia cały kraj stanął... Ja miałam wolne, a Czarka przed siódmą rano zawrócili z trasy do domu.
I powiem wam wszystkim szczerze, że w czwartek rano rozpłakałam się na tym mrozie z bezsilności. W Polsce przy -20 nigdy nie miałam sytuacji, że nam rury zamarzły, czy nie było wody w stajni. Wiadomo było, że przyjdzie zima i wiadomo było jak się do niej przygotować. Pracowało się normalnie, bez jakichś specjalnych dramatów.
Tutaj taka prawdziwa zima przychodzi raz na 5-6 lat i nie ma żadnej prewencji! Bardziej opłaca się zatrzymać cały kraj na tydzień niż utrzymywać pługi, czy kłaść rury w ziemi. Tak, też się kiedyś śmiałam z Anglików i byłam takim hejterem.
Jakoś tak w sobotę wróciła normalna angielska zima, czyli wilgotno, +8 stopni i "czasem słońce, czasem deszcz". W stajni wszyscy świętowali, że rury odmarzły i mamy wodę.
Potraktowaliśmy to wszystko jako nauczkę, m.in. że nie należy być burakiem i śmiać się, że ktoś jest "nieprzystosowany"...
Subskrybuj:
Posty (Atom)